Dat de club bindt en verbindt is voor velen van ons wel duidelijk. Over 1,5 week loop ik officieel 54 jaar rond op ons complex. Een paar jaar geleden rolde de bal bij onze hechte groep helaas voor het laatst. Onze ‘carrières’ gingen na vele decennia’s als een nachtkaars uit. Zo gaat dat dan blijkbaar. Maar goed, de harde kern is er gelukkig nog altijd een paar keer per week te vinden. We laten nu andere ballen, veelal met effect, rollen maar dat terzijde.
Liefhebbers van het spelletje blijven wij. Soms genietend langs de lijn, soms ook balend. Op de woensdagavonden trainen er veel elftallen. We groeten elkaar altijd, maken soms een praatje en tussen de caramboles door kijken we ook weleens met aan schuin oog naar de trainingen. Leuk om de beleving, de inzet en de strijd te zien. Om nog maar te zwijgen van momenten die voor een liefhebber om te smullen zijn. Gisteravond was zo’n moment. Mustafa Ersoy, speler van O23-2, kreeg de handen op elkaar. En terecht!